Τι να σου πει κι εσένα ένα blog στα αγγλικά, στα εγγλέζικα που θα άκουγα και την γιαγιά μου να λέει, στα ξένα που λέγαμε παιδιά. Πώς να εκφραστείς με μια γλώσσα που δεν έχει διατρυπήσει το πετσί σου, ράβοντάς το βελονιά βελονιά; Γίνεται; Εμ δε γίνεται. Αλλά και πάλι, σιγά την συγγραφική μου ικανότητα. Και την μητρική που διάλεξα για αύτο το post δεν θα έλεγα ότι την κατέχω. Πάει παιδί μου, στέρεψε ο λόγος μου. Έχουν μείνει μόνο τα μάτια μου και αποτυπώνουν γεγονότα και σκέψεις. Blog βουβό λοιπόν.. Δύο λέξεις, μια φωτογραφία. Καμία λέξη, μια φωτογραφία. Θα μπορούσα να γράφω χιλιάδες λέξεις αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα έβγαινε νόημα. Είμαι άτακτη πλέον. Και στον λόγο. Με θυμάμαι στο σχολείο να γράφω τα άπαντά μου (λέμε τώρα..πόσα άπαντα να έχει ένα 14χρονο – αλλά από την άλλη μην το γελάς καθόλου, τα χρόνια της εφηβείας γνωστό τοις πάσι πόσο υπερφορτωμένα συναισθηματικά είναι). Χαρτί και μολύβι τότε.. και έγραφα.. και παθιαζόμουν.. και δώστου ιστορίες, ημερολόγια, ποιήματα.. Ας είναι καλά η βιβλιοθήκη μας που με έτρεφε με ιδέες και γιγάντωνε το παραμικρό ερέθισμα. Και ύστερα ήρθαν οι πανελλήνιες (σαν τις μέλισσες ήταν και αυτές – σε τσιμπάνε και πρήζεται το κορμί σου από το φαΐ και το μυαλό σου από την πληροφορία). Και άδειασα ακαριαία. Σου δίνανε θέμα, σου δίνανε και χρόνο, και έπρεπε να γράψεις για την παγκοσμιοποίηση, για τον ρατσισμό, για την εκπαίδευση. Αλλά όχι όπως τα αισθανόσουν. Έπρεπε να έχεις ρυθμό, τέμπο συγκεκριμένο, τελεία και παύλα στο σωστό σημείο, χαμόγελο κανένα, συναίσθημα μηδέν. Και με βάραινε τόσο πολύ η σκέψη του διαγωνίσματος. Την πρώτη ώρα πάντα κοιτούσα το θρανίο, το στυλό μου, τον πίνακα, τις ζάρες στην μπλούζα του μπροστινού μου, το παπούτσι που κουνιόταν με μανία παρέα με το χοντρό πόδι, το μυγάκι που έκοβε βόλτες. Και έμπνευση καμία. Εν τέλει το ζητούμενο γραφόταν και ο καθένας έβρισκε το διάβα του. Πάλι καλά. Το βρήκα, ησύχασα και απαλλάχτηκα. Γεια σας εκθέσεις, σας χαιρετώ από μακριά και αγαπημένα πλέον. Σκέφτομαι αλλά δε γράφω. Δεν το ‘χω, μ’ άφησε. Μπορεί και να το άφησα. Δεν το ψάχνω παραπάνω. Αρκούμαι στις δυο λέξεις.. άντε κάποιες φορές και σε μερικές παραπάνω. Λες να με πιάσει ο οίστρος και να επιστρέψω; Λες;;; Χου νόουζ; Θα δείξει. Προς το παρόν ας ποστάρουμε καμιά φωτογραφία. Αυτός είναι ο κόσμος μου….
Κίσσες :* (καρακάξες και άλλα πτηνοειδή!)
iLNE.clicks 